Persoonlijke mening

Een prachtig boek van een prachtige schrijver. Zijn woorden zet hij op de juiste manier naast elkaar zodat elke zin op een perfecte manier wordt gebruikt. Het boek leest zeer vlot. Het is helemaal niet langdradig en daarom zeer prettig om te lezen. Een hele verademing in vergelijking met het vorige boek 'Het ongrijpbare meisje' van Mario Vargas Llosa.


Ook mooi is dat Jeroen Brouwers dit boek opdraagt aan de Nederlandse acteur Roef Ragas. Want hij zou van dit boek een theatervoorstelling gaan maken. 

Het einde was misschien een beetje voorspelbaar maar daarom niet minder geslaagd. Het kind waarvoor hij eerst een gevoel van misselijkheid en angst voelde, wordt uiteindelijk toch een bekommernis in zijn leven. Misschien maakt de dood van zijn zoon zijn leven nu eindelijk minder 'datumloos'. Dit boek is zeker een aanrader wanneer je houdt van een goed verhaal zonder al te veel tierlantijntjes. 

Samenvatting

Het verhaal begint wanneer ons hoofdpersonage al in de 60 is. Hij is oud en eenzaam. Hij is zeer onrustig en probeert zichzelf te kalmeren door bomen te tellen in het bos waar zijn huis zich bevindt. In het boek blikt hij terug op momenten waar hij fouten maakt. Vooral fouten en misverstanden in zijn vader-zoonrelatie. Hij trouwt met Mirjam. Maar al snel beseft hij dat deze voor hem 'datumloze dagen' geen betekenis meer voor hem hebben. Wanneer ze op reis gaan naar Venetië, lijkt dit een lichtpuntje in hun relatie. 


Maar aan dit geluk komt snel een einde wanneer Mirjam vertelt dat ze in verwachting is van een jongetje dat ze de naam Nathan wil geven. Hij is woedend. Hij begrijpt niet hoe ze zo iets kon doen? Hij wil geen kind. Hij wil Mirjam niet meer aanraken. Na een moeilijke bevalling neemt hij de pasgeborene in zijn armen. Ondanks dat de relatie tussen Mirjam en de hoofdpersoon niet betert, besteedt hij heel wat tijd aan de actieve kleuter Nathan. Maar wanneer Mirjam er genoeg van heeft dat hij meer vreemd gaat dan dat hij thuis is, vertrekt hij. 


Hij laat zijn zoon die nog maar een kleuter is achter bij zijn moeder. De keren dat hij Nathan nog tegen het lijf loopt zijn op één hand te tellen.


New York

Het hoofdpersonage is een veertiger die alleen in een flat in New York woont. Wanneer hij in het park de bloedmooie Janis als een zilver standbeeld ziet staan is hij opslag verliefd. Naast de mooie Janis zit een jonge man die speelt op zijn gitaar. 


Hij had geen idee dat hij zonet zijn zoon passeerde. Maar wanneer Janis en de jongen met zijn gitaar 's avonds voor de deur staan ziet hij onmiddellijk dat het zijn zoon Nathan is. Nathan is straatmuzikant en leidt een zeer sober leven. Die avond praten ze over hun levens. De volgende ochtend zijn Janis en Nathan al weer verdwenen.


Wenen

Hij is al ouder dan 50 en woont nu in Parijs samen met Sylvie. Voor een congres trekt hij een tijdje naar Wenen. Het is mij ondertussen wel duidelijk dat ons hoofdpersonage zeer gevoelig is voor knappe vrouwen. Hij besteedt weliswaar meer aandacht aan de Poolse Gabriëlla dan aan het Congres. Hij is zo gefocust op de Poolse schone dat hij zelfs zijn eigen zoon niet heeft herkend die aan dezelfde tafel plaats neemt. 


Later wanneer de man opstaat en hem een envelop overhandigt beseft hij pas dat deze man zijn zoon Nathan is. Hij belt later die dag Nathan op om af te spreken. Ook al had Nathan hier niet veel zin in, ze spreken toch af om even bij te babbelen. Nathan heeft ondertussen een vrouw Madeleine en een dochtertje Amber. Hij is nog steeds muzikant. Hij maakt nu deel uit van de groep de Boccherini’s.

Wanneer het hoofdpersonage terug aankomt in Parijs is zijn vrouw er -zoals hij wel had verwacht- vandoor met een andere man.


Aan het sterfbed

Wanneer het hoofdpersonage zich weer eens probeert te kalmeren door bomen te tellen, krijgt hij opeens een telefoontje. Het is zijn vroegere vrouw Mirjam. Ze is overstuur en vertelt al snikkend dat Nathan in het ziekenhuis ligt met een zeldzame bloedziekte. Nathan vroeg sinds lange tijd naar zijn vader. Hij had behoefte aan de vaderfiguur die hij zijn hele leven lang had moeten missen.

Samen met Mirjam bezoekt hij zijn zoon in het ziekenhuis.Hij ziet Nathan iedere dag meer en meer aftakelen. Dokters hebben hem al lang opgegeven en gebruiken hem enkel nog als experiment.

Het hoofdpersonage kan zijn zoon niet langer zien leiden. Op een avond wanneer al het bezoek al lang vertrokken is komt hij Nathan's kamer binnen. Hij neemt de volgens hem juiste beslissing en neemt eindelijk zijn verantwoordelijkheid als vader op. Hij trekt alle kabels verbonden met Nathan uit en duwt een kussen over het gezicht van zijn arme zoontje. Nathan is verlost uit zijn leiden en kreeg in de laatste dagen van zijn leven dan toch nog zoiets dat moest doorgaan voor een vaderfiguur. 

Jeroen Brouwers

Jeroen Brouwers is een zeer getalenteerd schrijver. Veel van zijn boeken werden uitgewerkt tot theaterstukken of werden vertaald in andere landen. In het boek 'Datumloze dagen' zien we dat er heel wat overeenkomsten zijn tussen Jeroen Brouwers en het hoofdpersonage. Hij woont ook in een huis dat in het bos staat. Dit huis bevindt zich ook in Zutendaal. Maar er zijn ook heel wat elementen in het boek verwerkt waar de inspiratie niet vanuit zijn eigen leven werd gehaald.

Prijzen

• 1967 - Vijverbergprijs voor Joris Ockeloen en het wachten
• 1980 - Multatuliprijs voor Het verzonkene
• 1981 - Dr. Wijnaendts Franckenprijs voor Kladboek
• 1982 - Geuzenprijs
• 1989 - Ferdinand Bordewijk Prijs voor De zondvloed
• 1993 - Constantijn Huygensprijs voor zijn gehele oeuvre
• 1995 - Gouden Uil voor Vlaamse Leeuwen
• 1995 - Prix Fémina Etranger voor Rouge décanté (Bezonken rood)
• 2001 - Multatuliprijs voor Geheime Kamers
• 2001 - AKO Literatuurprijs voor Geheime kamers
• 2001 - Het Gouden Uilskuiken voor Geheime kamers
• 2001 - Gouden Uil voor Geheime kamers
• 2001 - Humo's Gouden Bladwijzer voor Geheime kamers
• 2007 - Prijs der Nederlandse Letteren , deze heeft hij echter geweigerd omdat hij zich onheus behandeld voelde door de Taalunie.
• 2007 - Tzumprijs voor de beste literaire zin met een zin uit 'In het midden van de reis door mijn leven'
  

  Al stond in het centrum van het huis een kachel als uit de machinekamer van een stoomschip en stortte ik deze vol kolen en hout uit het bos, ze verspreidde geen warmte, – zoals er ook van mij, volgestort met het witte water van de firma Bols, niet echt meer iets constructiefs uitging.





• 2008 - Gouden Uil Publieksprijs voor Datumloze dagen




• 2009 - Prijs voor Vlaams-Nederlandse Culturele Samenwerking

Personages

Het hoofdpersonage: Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van het hoofdpersonage. Hij vertelt over zijn troebele vader-zoonrelatie. We krijgen zijn verhaal in de verschillende stadia van zijn leven. Jammer genoeg wordt zijn naam in het verhaal geen enkele keer vermeld.


Mirjam: Mirjam en het hoofdpersonage zijn getrouwd. Maar het hoofdpersonage beseft al snel dat hun relatie al uitgebloeid is voor hij van start is kunnen gaan. Zij wil een kind. Hij absoluut niet.


Nathan: Hij is voor het hoofdpersonage dan toch de ''ongewenste'' zoon. Nathan lijkt -meer dan hij zelf wil geloven- op zijn eigen vader.


Sandra: Nadat zijn vrouw zwanger is, wil hij haar niet meer aanraken. Maar daar heeft hij een oplossing voor. Sandra gebruikt hij enkel voor de seks.


Heather: Nadat zijn relatie met Sandra verwaterd is, komt Heather in de plaats.

Janis: Wanneer het hoofdpersonage zijn zoon voor de eerste keer tegen het lijf loopt, is Nathan samen met de bloedmooie Janis.


Madeleine: De uiteindelijke vrouw van Nathan. Met haar krijgt hij een dochter Amber.


Oscar: De nieuwe vriend van Mirjam.

Bibliografische steekkaart

BOEK 4

Titel: Datumloze dagen

Auteur: Jeroen Brouwers

Uitgeverij:Atlas
Jaar van uitgave: 2007
Aantal pagina’s: 190
Omslagontwerp en boekverzorging: Marjo Starink
Omslagillustratie: foto van Howard Schatz

Persoonlijke mening

Ik moet toegeven dat dit niet het beste boek is dat ik ooit gelezen heb. Ik vond het een leuk verhaal. Maar op sommige momenten werd het wel heel langdradig. 

Wat ik wel geweldig vind aan dit boek is dat de schrijver buiten de romances van Ricardo ons ook heel wat geschiedenis mee geeft. Hij laat ons belangrijke momenten meemaken uit Parijs begin jaren zestig, geeft ons een prettig beeld van het swingende Londen in de jaren zeventig en het Madrid van de immigranten begin jaren tachtig.

Ik vond het een leuke leeservaring. Het boek is soms melancholisch, maar soms ook heel verfrissend. De stukken waar het 'stoute meisje' in het verhaal opduikt zijn het mooist. Ik hoopte stiekem op een prachtig en romantisch einde. Maar dit kon ik dus duidelijk vergeten. Ik vond het een minder goed einde. Anderen vinden het misschien net gedurfd. 

Samenvatting deel 3

VII. Marcella in Lavapiés


Bij het lezen van het laatste hoofdstuk zijn mijn verwachtingen uiteraard zeer hoog. Ik hoop op een prachtig einde. In het begin van dit hoofdstuk kan ik moeilijk volgen. Het 'stoute meisje' lijkt al lang geschiedenis en hij woont ondertussen samen met de veel jongere Marcella in Madrid. 


Hij lijkt het 'stoute meisje' uit zijn geheugen te hebben gewist. Hij leidt een sober maar vrij gelukkig bestaan met zijn Marcella. Maar wanneer zij verliefd wordt op haar collega Viktor en ze hem verlaat is hij helemaal niet droevig. Hij wil net zijn leven als vrijgezel opnieuw inzetten wanneer het 'stoute meisje' opnieuw zijn leven komt binnen wandelen.


Wat was er gebeurd? Waarom kwam ze terug? ze was toch gevlucht met de echtgenoot van Martine? Een jaar geleden had ze kanker gekregen. Ze was erg ziek geworden waardoor haar vriend terugkeerde naar zijn echtgenote. Hij nam op edelmoedige manier afscheid van het 'stoute meisje'. Hij kocht haar een huisje aan de Sète en gaf haar enkele aandelen van de électicité de France. Na haar borstamputatie vonden de dokters een tumor in haar vagina. Chemotherapie zou het onvermijdelijke alleen maar uitstellen.


Nadat ze Ricardo dan eindelijk had gevonden in Madrid leefde ze nog zevenendertig dagen samen in het huisje aan de Sète.